Weinig fenomenen zijn zo ondenkbaar als de leegte. In dit essay probeert Primavera Fisogni de leegte tussen het echte en het digitale te onderzoeken door de lens van het Algemene Systeemdenken. In haar gepassioneerde reis door de menselijke fragiliteit onderzoekt de auteur aspecten van de existentiële toestand die zich beweegt van "zich niet thuis voelen" in de wereld van het leven (Heidegger, Binswanger) en het gebrek aan contact met de omgeving (Paus Franciscus) tot derealisatie en depersonalisatie in de psychiatrie. Op de grenzen van het existentiële kader (wanhoop, luiheid) en de geestesziekten is de leegte sinds het begin van de beschaving geconceptualiseerd in termen van gebrek en energie, zoals Fisogni in haar analyse van de oude Egyptische teksten vasthoudt. Een open vraag voor de filosofie, die ook het probleem van het kwaad betreft, de leegte is een bron van een bijzondere, ondoorzichtige kennis en een waardevolle sleutel voor toegang tot het digitale domein. De auteur belicht het geval van hikikomori, de ernstige sociale terugtrekking, en laat zien hoe het verlies van de offline wereld wordt gecompenseerd door de online ervaring: een casusgeschiedenis die bewijst dat de tijd is gekomen, voor de metafysica, om te denken aan een vergrote ontologische blik.